به سوی آزادی

روزها میگذرند و دلم غمناک است
ازپس پنجره ها به افق می نگرم و به خورشید که بس سوزان است
در دلم باز کسی می گوید قدحی سر کش و از یاد ببر هر چه در طبع جهان بیداد است
من ولی انسانم و درون سینه جایگاهی ست که آن رهگذر جانان است
جایگاهی ست که روزی دل بود و از بهر هر آنچه در جهان می رفت او غافل بود
اما اکنون....آه
من نتوانم که از یاد برم گریه ی مادر را در نبود پسرش
ضجه آن پدری را که در بالینش لاله اش پر پر شد
نعره ی جلادان در ظلمت این تلخ ترین شب ها را
که نوای الله اکبر را به گلوله پاسخ گفتند
چشم ها را می بندم و به خود می گویم
عمر بیداد بسی کوتاه است

تقدیم به تمام آزادگان این کره خاکی